Man on Fire 2004
اگه بخوام فقط به یه نقطه قوت این فیلم خیلی عالی اشاره کنم، شخصیت پردازی فیلم بود.
شخصیت جان کریزی با بازی بی نظیر دنزل واشنگتن بزرگ، عمق خیلی زیادی داره. سطحی نیست. این شخصیت واسه خودش اصولی داره که تحت هیچ شرایطی از اصولش دست برنمیداره حتی اگه جونش و عزیزترین کسانش از دست برن. اینکه یه فیلم معمولی باشه یا شاهکار خیلی به این نوع شخصیت پردازی بستگی داره. ما اینو کمتر تو فیلمای روز میبینیم که شخصیتها اکثرا سطحی شدن و خیلی زود مصالحه میکنن سر اصولشون. جان کریزی وقتی یه حرفی میزنه مخاطب مطمئنه که تا پای جان سر حرفش میمونه و این به نظرم خیلی جذابه و خیلی کمیاب تو سینمای امروز. یه جا وقتی این ماشین کشتار میخواد هنرشو از کلیسا نشون بده، پیرمردی بهش میگه بخشش بهتر و لذت بخشتره که اینجا کریزی دیالوگ محشرش رو میگه: بخشش یه چیزی بین خدا و اوناس، من فقط ترتیب ملاقاتشون رو میدم.
همون طور که گفتم بازی درخشان دنزل واشنگتن هم خیلی کمک کرده به قوام این شخصیت و به نظرم تنها بازیگری بود که واقعا میومد به این نقش.
۹/۱۰
پ.ن. فیلم استایل مخصوص فیلم های دهه ۲۰۰۰ رو داره که به حق شاید یکی از بهترین دهه های فیلمسازی باشه. استایلی که باز متاسفانه امروز کمتر میبینیم.
روز واقعه
صرفنظر از موضوع و پیام فیلم، فقط میخوام از نظر تکنیکی نمره بدم. این فیلم از نظر فیلمنامه، فیلمبرداری، موسیقی و کارگردانی یکی از قله های سینمای ایرانه. فیلمنامه بهرام بیضایی انقدر قشنگ و عمیق و به یادماندنی هست که حرفی باقی نمیزاره و دیالوگهای فوق العاده فیلم گواه اونه. موسیقی مجید انتظامی قطعا یه شاهکار بینظیره حتی تو استانداردهای جهانی. لحظه لحظه موسیقی فیلم فیکس شده با لحظه لحظه غم و هیجان و وهم و حماسه فیلم. یه شاهکار تکرار نشدنی واقعا. فیلمبرداری مازیار پرتو به خوبی میتونه تنهایی وهم آلود بیابان رو تداعی کنه و خبر از حادثه بزرگی بده که قریب الوقوعه یا در حال وقوعه.
با این پکیج چفت و بست شده لذت بخش، روز واقعه که در سال ۱۳۷۴ و با بضاعت های اون موقع ساخته شده به نظرم یکی از بهترین فیلمهای سینمای ایرانه.
۹/۱۰