Beyond: Two Souls، و پیام تاثیر گذارش برای بازیگران دیگر

[Aʍir Rәzʌ]

کارگردان و نویسنده عنوان Beyond: Two Souls، آقای دیوید کیج طی یک مصاحبه با VG247 صحبت هایی مبنی بر اینکه این بازی و طریقه فیلمبرداری و بازیگری آن نقش یک پیام ارزشمند برای هردو صنعت بازی سازی و فیلم سازی را ایفا خواهد کرد داشته.

ایشون طی صحبتی که با VG247 در جشنواره gamescom داشته، به موارد زیر اشاره کرده:

"این عنوان قراره بخاطر بازی توانمندانه Ellen Page هنگام فیلمبرداری، نقش یک پیام قدرتمند و تاثیر گذار رو برای صنعت بازیسازی، و از طرفی هالییود ایفا کنه."

"اگر بازی موفقیت آمیز از آب در بیاد و بازی Ellen هم جوری باشه که کیفیت این تجربه (بازی) رو اثبات کنه، بازی حکم یک پیام به این صنعت رو خواهد داشت که میگه: نگاه کن، میشه بازی هارو اینجوری هم ساخت!"

"همچنین این بازی یک پیام برای هالیوود با این مضمون خواهد بود که: حالا این یک محصول با ارزش و قابله احترامه، اگر بازیگر با استعداد و توانمندی باشی، بازیهایی خواهند بود که بهت فرصت درخشیدن رو بدن و همزمان بتونن تاثیر گذاری رو که یک فیلم داره روی مخاطبشون داشته باشن"

" در صنعت هالیوود، هنوز خیلیها فکر میکنن که بازیها فقط درمورد تیر اندازی هستن، پس بازیگر ها هیچ علاقه ای بهشون ندارن. اونا نمیخوان که توی بازی فقط حکم یک چهره و ظاهر کرکتر رو داشته باشن که داره به بقیه تیر اندازی میکنه. البته میشه گفت هالیوود بهایی به بازی ها میده، اما هنوز خیلی محتاطانه در این مورد کار میکنه. Beyond کاری میکنه که هالیوود رو به صنعت بازیسازی علاقه مند کنه"

* به زودی متن کامل این مصاحبه "طولانی" هم در این سایت قرار میگیره.
​

منبع

 

[Mr.Death]

یک مشکلی که من همیشه با کیج داشتم این بوده که نمیدونم چرا میخواد صنعت گیم رو که برا خودش دنیای جداگانه ای داره میخواد بکشه به سمت سینما؟
والا یکی از اصلی ترین حُسن های صنعت گیم این هست که هر کرکتر دارای صدا و چهره خاص خودش هست، بر خلاف صنعت سینما که یک بازیگر توی صد مدل شخصیت حضور پیدا میکنه. مثال بارزش کم نیست. که آدم میمونه فلان بازیگر رو وقتی یادش میاد باید یاد Iron Man بیوفته یا Sherlock Holmes ؟
وقتی اسنیک رو نگاه میکنید یک شخصیت به یادتون میاد که هیچ جا در هیچ حالتی تصویری ازش ندارید، همونو و همون، الن ویک حتا، سم فیشر یا ادام یا سوآپ یا پرایس یا هزار و یک شخصیت دیگه که همگی یک شخص رو یادتون میندازن.
حالا من بیام چهره ای که هر روز میبینم یک بار دیگه ببینم؟ من دیگه نمیدونم برد پیت رو بزارم جای بنجامین باتنر یا جسی جیمز ؟

من اصلن حال نمیکنم که ایشون سعی میکنه صنعت گیم رو به سمتی ببره که بره زیر سایه سینما بعدشم بشه یک کپی ناجور از سینما، با بازیگر های سینمایی که همون چهره ها و صدا رو دوباره تو صنعت گیم هم تحمل کنیم.
تمام شیرینی بازیها به همین شخصیت پردازیشون هست!

میثم بازی خودش به نوعی از سینما الهام گرفته. این یه چیز عجیبی نیست. خیلی راحتمیشه شباهت‌های متعددی رو بین این 2 تا دید. با این تفاوت که توی بازی اجزا مصنوعی هست و توی فیلم طبیعی. بازی توی مراحل اولیه آنچنان به واقعیت نزدیک نبود. اما به مرور زمان داره به واقعیت نزدیک میشه. الان بخشی از بازی‌ها که فعلا حالت نیمه آماده‌ای داره همون بخش داستانی هست. اکثر داستان‌هایی که توی بازی‌ها دیده میشن فاقد نکته خاصی هستند و فقط و فقط با هدف خلق یک شخصیت خفن سعی میکنن صفاتی چون خشونت، پرابهت بودن و ... رو جایگزین داستان پردازی کنن. به عبارتی گرافیک، گیم پلی، بخش صدا و ... رشد کرده ولی بخش داستانی با سرعتی خیلی خیلی پایین نسبت به موارد ذکر شده در حال حرکته. حال کیج میخواد داستان رو هم بهش رنگ و بوی جدیدی بده و اون رو از قل و زنجیر در بیاره.

حرف‌هایی که در مورد کیج زده میشه دقیقا مشابه حرف هایی هست که بازی‌های شبیه سازی شده در مراحل اولی انتشارش بود. اون موقع هم عده‌ای میگفتن بازی بازیه و واقعیت مال دنیای واقعیه و از این حرفا ... من قبلا هم گفتم ثمره کار افرادی مثل کیج چند سال بعد مشخص میشه.

در مورد انحصاری بودن شخصیت‌ها هم باید بگم که بازی هم همچین مشکلاتی رو داره. مثلا من از کرس ردفیلد خوشم میاد. هم توی اَسَسین کرید صداش رو میشنونم و هم توی رزیدنت ایول. شاید چهره تغییر کنه ولی باز چیزهایی هستن که یه شخصیت دیگه رو بیاد بیارن.

اینم یادمون باشه که برای ایفای نقش، بازیگر تواناییش به مراتب بیشتر از صداپیشه هست. چون همه حس یک شخصیت از طریق صدا انتقال پیدا نمیکنه. حالات چهره و حتی حرکات دست یک فرد تاثیر بسیار بالایی داره. به نظرت برای انتقال کامل حس، بازیگر میتونه کار رو کامل انجام بده یا صدا پیشه؟

 

[Behnam_Yakuza]

بله ولی بالاخره به حرفی که زدم ربط داشت.
من منظورم رو بد رسوندم. من نگفتم داستان عالی داره (خلی خوب :d)، ولی داستان HR رو هم اگه شما می گید در حد دسته دوم نمی دونید (با این که صد بار تو فیلم ها تکرار شده)، اما چطور داستان بتمن رو می گید که تو انیمیشن و فیلم ها دیدید؟ اوریجینال بودن از نظر این که ایده ی اصلی داستان تو هیچ کجا تکرار نشده باشه، نه از نظر شبیه بودن شخصیت ها و پایان ها.

من نگفتم داستان هوی رین اورجیناله. گفتم یه داستان درجه 2 نمیدونمش. این 2 تا باهم فرق میکنه. وقتی به یه چیزی، حالا هرچی میگی درجه 2 کیفیتش رو مورد انتقاد قرار دادی نه اصل بودنش رو. اگر بخوایم صرفا به خاطر اورجینال نبودن به داستان ها گیر بدیم تقریبا 99% بازی های میرن زیر سوال! هر بازی که فکرش رو بکنی قبلا داستانش به نوعی تو کتاب های قدیمی یا فیلم ها یا کمیک ها گفته شده. به هیچ وجه هم ایده گرفتن ازشون کار اشتباهی نیست. حتی خیلی از کارگردان های معروف میان از داستان یه فیلمی که قبلا ساخته شده استفاده میکنن و اون رو دوباره میسازن خیلی هم فیلم خوب و موفقی میشه. نمونش اسکورسیزی و فیلم Departed. داستان و وقایع دقیقا از یه فیلم هنگ کنگی گرفته شده. یا خیلی فیلم های دیگه که داستانشون رو از کتاب یا یه فیلم دیگه گرفتن. مثل ارباب حلقه ها که داستانش رو از کتاب گرفته. هیچکس هم نمیاد زیر سوال ببره و بگه برا چی داستان فیلمت رو از فلان اثر گرفتی.
هوی رین هم ایده ـش بار ها تو کتاب ها و فیلم ها بهش پرداخته شده ولی شما میتونی یه اثر مثال بزنی که عینا داستانش کپی هوی رین باشه؟ بدون هیچ تغییری؟ مسلما نمیتونی.
در مورد بتمن هم باید بگم همین چند روز پیش یه مقاله میخوندم راجع به بهترین کمیک استریپ های اسپایدرمن. همین ایده ی داستان آرخام سیتی (پیدا کردن هویت ابرقهرمان توسط یکی از Villian ها و تهدید به فاش کردنش) فقط 7-6 بار تو همون لیست 20 تایی تکرار شده بود! ولی این دلیل بر بد بودنش نیست. بلکه داستانش برای اون بازی خیلی هم عالیه. ولی اینکه بخوای داستانش رو تو سر بازی های دیگه بزنی اصلا منطقی نیست.

طبیعی هستش چون زمان HR بیشتره! :d من در رابطه با سه گانه ی مکس پین حرف نمی زنم، چون داستان MP3 در مقابل دو نسخه ی قبل مضخرفی بیش نبود. اون زمان بدون استفاده از تکنیک های امروزی ببینید چه داستانی خلق کردن، یا همین RDR رو ببینید. از تکنیک های سینمایی آن چنانی استفاده نکرده، بازی یک ساعت روی صورت کرکتر زوم نمی کنی که مثلاّ احساس رو منتقل کنه، ولی آخرش اشک شما رو در میاره.

زمان هوی رین بیشتره؟! هوی رین نهایتا 9 ساعته تمومه. مکس پین ها هم همین حدود بودن. اصلا مکس 3 هم نه. همون 1 و 2. هوی رین از جفتشون برا من تاثیر گذار تر بود و باهاش خیلی بیشتر حال کردم. انقدر خوشم اومد ازش که بارها تمومش کردم تا پایان های دیگش رو هم ببینم و انتخاب های دیگه رو هم امتحان کنم.
دلیل تاثیر گذاری پایان RDR هم اینه:

Spoiler: اسپویل پایان بازی

هر شخصیت خوبی که یه مدت باهاش زندگی کنی بعد آخر داستان ببکشنش همین تاثیر رو میذاره. هیچکس دوست نداره قهرمان داستانش بمیره. طبیعیه که وقتی میمیره تو ذهن همه میمونه. واقعا فکر میکنی اگر آخر داستان جان مارستون رو به کشتن نمیدادن باز هم انقدر محبوب و به یاد موندنی میشد؟ من که میگم به هیچ وجه. خود این کار یکی از کلیشه های دنیای سینما و گیم هست که هزار بار تکرار شده. هنر اصلی اینه که بدون این کلیشه ها شخصیت و داستان به یاد موندنی خلق کنی.

اون نقدی که شما خوندی آخرش نکته ی مثبت داشت، شما اصلاّ یک خط رو نقل قول کن و منکرش شو. چون داستان HR تو این صنعت کم نظیر بود دلیل نمی شه که داستانش رو عالی بدونیم. چون بازی روی سینمایی بودن تاکید داشته و خود سازنده تاکید زیادی روی فیلم/بازی بودن کرده، من هم با فیلم های هم رده مقایسه ـش می کنم و می بینم که حرف خاصی برای گفتن نداره (به جز برخی موارد مثل طراحی صحنه، رنگ آمیزی و موسیقی). داستان HR می خواست افسرده نشون بده و کاملاّ noir نبود (سر همین موضوع رفتم یک کتاب درباره ی همین زیر مجموعه خوندم و بعد از بررسی هایی که کردم دیدم که HR فقط یک مورد از 10-20 مورد رو استفاده کرده برای noir نشان دادن: بارون و کافی هم نیستش). به هر دری نمی زنیم که بازی رو بکوبیم، اما وقتی طرفدارها بیش از حد داستان بازی رو بالا می برن، بازی های دیگه رو فقط بچه بازی و خشن تلقی می کنن، کیج رو ناجی این صنعت می دونن و اصلاّ به حرف امثال من گوش نمی دن باید این نقد نوشته بشه تا شاید با حقیقت رو به رو بشن. شما قبول نداری که HR یک فیلم هستش تا بازی؟ خود سازنده ی بازی هم قبول داره! و قبول دارید که داستان بازی برای یک فیلم نوشته شده و حتی با یک نگاه ساده می شه فهمید؟ پس قبول دارید که من ناخودآگاه مجبور می شم که با فیلم های هم رده مقایسه ـش کنم؟

اشکال اصلی اون نقد این بود که زیاد مته به خشخاش گذاشته بود! داستان هر بازی ای رو بخوای از این دید بررسی کنی آشغالی بیش ازش نمیمونه. همون آرخام سیتی کلی از همین ایراد ها داره. برای مثال مثلا شخصیت Two Face تو بازی کلا چه نقشی داشت؟ همون اول میاد و میره. یا مثلا پنگوئن چقدر بهش پرداخته شده بود؟ کلا یه حالت اضافی داشتن تو داستان. خیلی حاد تر از اون ایراد هایی که از هوی رین گرفتی توی اون نقد.
طرفداران بازی هم هیچوقت نگفتن داستان هوی رین بی نظیره، یا رو دستش نیست و... شاید اگه از 99% فن های سونی هم بپرسی که داستان چه بازی رو از همه بهتر میدونید یه بازی غیر از هوی رین نام ببرن. مثل سری MGS. همونطور که گفتم شما با اون نقد و این ایراد ها فقط قصد داشتی خلاف چیزی رو به همه اثبات کنی که کسی روش اسراری نداره! کسی اسرار نداره که داستان هوی رین اورجیناله اما شما میخوای اثبات کنی که نیست. کسی اسرار نداره که داستان هوی رین بی نظیره ولی شما میخوای ثابت کنی که نیست. این از نظر من بی دلیل و بیهودست.
در ضمن من اصلا قبول ندارم که هوی رین بیشتر فیلمه تا بازی. دقیقا یه بازی بود اون هم یه بازی کامل. اگر من دسته رو میذاشتم زمین بازی جلو نمی رفت پس فیلم نیست. انتخاب های من رو پیشبرد داستان تاثیر میذاره پس فیلم نیست. خودم جای شخصیت های بازی داستان رو جلو میبرم پس فیلم نیست. فقط خیلی سینماییه. بازی سینمایی هم کم نداریم. نمونش آلن ویک یا سری MGS. فقظ فرقشون تو نوع گیم پلیشون هست.

یک جمع بندی کلی و کوتاه کردم، اگه قانع نشدید بیشتر از این ادامه دادن فقط باعث می شه تا من و شما به نتیجه نرسیم و هم وقت همه ـمون هدر برده. تا همین جا که توضیح دادم کسایی که باید منظورم من رو می گرفتن گرفتن تا الان. بیشتر از این ادامه نمی دم.

اصلا اصل مطلبی که میخواستم بهش برسم همینه. با هم بحث کردیم، شما دلایلت رو گفتی من هم گفتم. دیگران هم میخونن و برداشتشون رو میکنن. حالا یا حرفهای شما یه سری رو قانع میکنه یا حرفهای من.
دیگه دلیلی نداره تو هر تاپیکی که بعد از این در مورد این موضوع زده شد شما یا هر کس دیگه ای همین حرفها رو تکرار کنید و من و یه عده ی دیگه هم بیایم دوباره همین حرف ها رو در جواب بزنیم. اون دیگه میشه کار بیهوده و وقت تلف کردن.
من هم تا جایی که تونستم کامل توضیح دادم. دیگه بیشتر از این ادامه دادن فقط تکرار مکرراته.

 

[u.s.a]

کیج هروقت بازی ساخت بیاد از صنعت بازی ایراد بگیره..