طبق معمول واکینگ دد با یه شروع طوفانی جوری شروع شد که هر چی بی مزه و مسخره باشه قسمت های بعدی بازم ملزم بشیم ببینیم چون می خوایم بفهمیم نهایتاً ریک سر قولش به نیگان ( کشتنِ نیگان) وایمیسه یا نه. خب در نگاهِ اول باید بگم نیگان فوق العاده کاریزماتیکه. از اون ویلین هاست که با کسی پدرکشتگیِ شخصی نداره و کلن و ذاتاً بده و خب می خواد یه چیزایی رو هم ثابت کنه به دور و بریا همونطور که تو دیالوگ آخر به ریک گفت فکر کردی اونقدری زنده می مونین که پیر بشین و یه بع از ظهر یکشنبه کنار هم ناهار بخورین ؟
ولی خب نیگان، گلن رو کشت
و شاید تنها نقطه ای که باعث میشه ازش بدم بیاد همین بود. هر چند این چند سیزن اخیر گلن هم گلن نبود. گلنی که ما از اول دوستش داشتیم خیلی زبر و زرنگ بود و کلن بچه چابکی بود این آخریا شده بود یکی مثه ریک
تو این اپیزود همچنان طرفِ درلِ عزیزِ دل هستم. چون وقتی همه از ترس به خودشون می پیچیدن این شیرمرد مثه یک شیر پاشد و با اینکه می دونست به جایی نمی رسه ولی بازم سعی کرد به نیگان حمله کنه. در عوض ریک واقعن نمی دونست چیکار کنه. هر بلایی سر گروه ریک اومده تقصیر خودشه! چون نتونست یه لیدرِ حسابی باشه. حالا هم که جلوی نیگان زانو زد که خب البته هر کس دیگه ای بود تو اون شرایط شاید همینکارو می کرد.
نیگان مشوق خیلی خوبیه
منتظر صحنه های بیشتر و بیشتری ازش ببینم. خیلی بهتر از گاورنره مسلماً