ورود
ثبت نام
صفحه اصلی
اخبار بازی
بررسی بازی
حقایق بازیها
داستان بازی
بررسی سخت افزار
برنامههای ویدیویی
انجمنها
نوشتههای جدید
پرمخاطبها
جستجوی انجمنها
جدیدترینها
ارسالهای جدید
آخرین فعالیتها
کاربران
کاربران آنلاین
جستجو
جستجو فقط عنوان ها
توسط:
جستجو فقط عنوان ها
توسط:
ورود
ثبت نام
جستجو
جستجو فقط عنوان ها
توسط:
جستجو فقط عنوان ها
توسط:
Menu
Install the app
Install
فراخوان عضویت در تحریریه بازیسنتر | برای ثبت درخواست کلیک کنید
صفحه اصلی
انجمنها
گفتگو درباره بازیها و صنعت بازیهای ویدیویی
امتیازهای سایتها و مجلهها به بازیها
امتياز اعضای بازی سنتر به عناوین پلتفرم PC
ارسال پاسخ
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
متن گفتگو
<blockquote data-quote="Muhammadreza" data-source="post: 4879848" data-attributes="member: 154555"><p style="text-align: center">[ATTACH=full]175540[/ATTACH]</p> <p style="text-align: center"></p><p>خب من قبلا پرسونا 5 را بازی کرده بودم و با این که به نظرم بازی خیلی خوبی بود، اونقدرها هم تحت تاثیر قرار نگرفتم. چندماه پیش بعد از این که کتاب تاریکی مقدم ( The Darkness That Comes Before ) رو خوندم که شدیدا کتاب تاریکیه، دلم یه داستان خیلی شاد و سبک میخواست، خیلی رندوم رفتم سراغ نسخه گلدن این بازی.</p><p>از این نسخه خیلی بیشتر از نسخه پنجم خوشم اومد. نسخه پنجم یک سری پیشرفت هایی نسبت به این نسخه داشته که اکثرش به طراحی دانجنها و مبارزات خلاصه میشه، در عوض، حداقل به نظر من، از نظر داستان و شخصیتها پسرفت داشته. همچنین حس و اتمسفر پرسونا 4 با گوفی مآبی کلی سری خیلی بیشتر همخوانی داره تا داستان مثلا تاریک تر شماره پنجم. حس و تجربه پرسونا 4 منحصر به فرده؛ انگار داری یه قسمت از اسکوبی دو رو توی یک جی آر پی جی 70 ساعته ی پر از کارکترهای متنوع و رنگارنگ توی یه شهرک روستایی تو وسط ژاپن تجربه میکنی. پرسونا 4 بازی دوست داشتنی و به یادموندنیه که به همتون توصیه میکنم تجربش کنید. </p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH=full]175541[/ATTACH]</p> <p style="text-align: center"></p><p>بعد از پرسونا 4 رفتم سراغ پرسونا 3، البته به کمک شبیه ساز پلی استیشن 2. پرسونا 3 نسخه انقلابی سری پرسوناست؛ توی این نسخه ست که پرسونا از یک جی آر پی جی جنریک تبدیل به چیزی که الان هست میشه و بهش تقویم و سوشیال سیمولاتور اضافه میشه. پرسونا 3 اولین نسخه ست از سری به این شکل، در نتیجه هم از نظر مبارزات و دانجنها و هم از نظر بخش سوشیال سیمولاتور از دو نسخه دیگه ضعیف تره. داستان و شخصیت ها کماکان خوبن ولی به سطح نسخه چهارم نمیرسن. </p><p>پرسونا 3 یه نسخه هم برای پی اس پی داره که اون رو هم من چک کردم. توی اون نسخه کات سکانس ها ( که البته خیلی هم مهم نیستن ) حذف شدن و به جاش یه چیزی شبه ویژوال ناول اضافه شده. بخش های خارج از دانجنها هم به صورت دو بعدی در اومدن. در عوض این تغییرها، امکان بازی کردن به صورت شخصیت اصلی مونث به بازی اضافه شده که رمانس و سوشیال لینکهای مخصوص به خودشو داره. </p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH=full]175542[/ATTACH]</p> <p style="text-align: center"></p><p>کاترین بازی جالبه؛ یه بازی داستان محور با موضوع بزرگسالانه و قابلیت انتخاب و تصمیم گیری ( البته تا حدودی ) و چندین پایان مختلفه، که به طرز تعجب آوری، من بخش گیم پلیش رو که در اون باید از یک برج با جا به جا کردن بلاک های مختلف بالا برید و از پازلهای متنوعی تشکیل شده، بیشتر دوست دارم. قبلا از اتمسفر حرف زدم، حالا بزارید این رو هم بگم اتمسفر این بازی فوق العادست؛ واقعا تماشای کارکترها توی بار در روز و دوباره دیدن اونها توی کابوس شب که به گوسفند مسخ شدن و در تلاشن تا از برج بالا برن و از کابوس فرار کنن، تجربه خاص و ویژه ایه. </p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH=full]175544[/ATTACH]</p> <p style="text-align: center"></p><p>این بازی رو باید توی بخش پلی استیشن 4 بنویسم ولی خب فکر کنم تایید شده که برای پی سی هم میاد. به هر حال خیلی بهم خرده نگیرید. </p><p>واقعا از این بازی ناامید شدم؛ بخش مبارزات خوبه ولی نه برای یک بازی 20-30 ساعته؛ بعد از چند ساعت اول تکراری میشه و نهایتا برای یک بازی ده ساعته مناسبه. از طراحی مبارزات بدتر، لول دیزاین بازیه، منو یاد لول دیزاین بازی های دوران پلی استیشن 2 میندازه:کریدورهای بی انتها و مبارزات تکراری با دشمنان تکراری. یادمه به فاینال فاتزی 13 خیلی به خاطر کریدورهای بی انتهاش انتقاد میشد ولی خب حداقل توی اون بازی، کریدورها حداقل از نظر ظاهر متنوع بودن، توی این بازی حتی اینم نیست؛ همه از دم شکل همن. اون بخش هایی هم که مثلا برای متنوع کردن گیم پلی اضافه شده که شامل برو فلان اهرم رو بکش تا فلان در باز شه میشه، بیشتر باعث اعصاب خردکن تر شدن بازی شده. </p><p>بذارید از داستان بازی بگم. اولا داستان بازی یک داستان نهایتا 10 ساعتست که به 20 ساعت کش داده شده. دوما شخصیت های منفی به صورت احمقانه ای رفتار میکنن؛ توی پایان هر صحنه ای که یک شخصیت منفی ظاهر میشه، باید شاهد خنده شیطانی شخصیت مذکور باشیم. از شخصیت های منفی افتضاح که بگذریم، بقیه شخصیتها هم تعریفی ندارن و کاملا کلیشه ایین. پلات هم تعریفی نداره و ناقصه که بر میگرده به این که از بخش کوچیکی از یه داستان، یک بازی مستقل ساختن. </p><p>در کل من بعید میدونم که پارت های بعدی بازی رو خودم بازی کنم و تجربه این بازی رو هم به کسی توصیه نمیکنم. </p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH=full]175547[/ATTACH]</p> <p style="text-align: center"></p><p></p><p>این بازی رو میگن زمان انتشارش انقدر باگ داشته که غیر بازی بوده. ولی خب حالا مدت زمان زیادی از زمان انتشارش گذشته و تقریبا بدون باگه. علاوه بر باگهاش که حالا رفع شده، بازی مشکلات دیگه ای هم داره؛ اول اینکه پر از مبارزات بیهوده و بی ارزش و به قول معروف ترش فایته، دوم اینکه بخش کینگدام منیجمنت با اینکه یونیکه و من خودم به شخصه از این بخش خوشم میاد درهم برهم و همچنین زمانبره. سوم اینکه بازی خیلی طولانیه، خیلی طولانی تر از اون که باید باشه که اون هم برمیگرده به ترش فایتها و کینگدام منیجمنت. چهارم اینکه ویس اکتینگ و صداگذاری خیلی کمه و تقریبا از این نظر بازی صامته. </p><p>ولی خب پشت همه این مشکلات یه بازی خیلی خوب نهفته. یک داستان پاپ کورنی دانجنز اند دراگونی که برخلاف یک سی آر پی جی به خصوص، نمیخواد فلسفی یا بزرگسالانه یا ادبی باشه و صرفا میخواد سرگرم کننده باشه. شخصیت های آیکونیک، به یادموندنی و سرگرم کننده. ورلدبیلدینگ قابل قبول. سیستم تصمیم و جزا نسبتا خوب. مبارزات نسبتا متنوع.</p><p>سی آر پی جی بازها به این بازی میگن جانشین معنوی بالدرز گیت، البته من هم با این ادعا موافقم ولی بعید میدونم توی این انجمن افراد زیادی بالدرز گیت بازی کرده باشن ولی فکر میکنم تعداد قابل توجه ای دراگون ایج اوریجینز رو بازی کرده باشن. اگه بتونید از مشکلاتی که گفتم چشم پوشی کنید، این بازی میتونه تجربه خوبی برای طرفدارهای دراگون ایج باشه.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Muhammadreza, post: 4879848, member: 154555"] [CENTER][ATTACH type="full" alt="175540"]175540[/ATTACH] [/CENTER] خب من قبلا پرسونا 5 را بازی کرده بودم و با این که به نظرم بازی خیلی خوبی بود، اونقدرها هم تحت تاثیر قرار نگرفتم. چندماه پیش بعد از این که کتاب تاریکی مقدم ( The Darkness That Comes Before ) رو خوندم که شدیدا کتاب تاریکیه، دلم یه داستان خیلی شاد و سبک میخواست، خیلی رندوم رفتم سراغ نسخه گلدن این بازی. از این نسخه خیلی بیشتر از نسخه پنجم خوشم اومد. نسخه پنجم یک سری پیشرفت هایی نسبت به این نسخه داشته که اکثرش به طراحی دانجنها و مبارزات خلاصه میشه، در عوض، حداقل به نظر من، از نظر داستان و شخصیتها پسرفت داشته. همچنین حس و اتمسفر پرسونا 4 با گوفی مآبی کلی سری خیلی بیشتر همخوانی داره تا داستان مثلا تاریک تر شماره پنجم. حس و تجربه پرسونا 4 منحصر به فرده؛ انگار داری یه قسمت از اسکوبی دو رو توی یک جی آر پی جی 70 ساعته ی پر از کارکترهای متنوع و رنگارنگ توی یه شهرک روستایی تو وسط ژاپن تجربه میکنی. پرسونا 4 بازی دوست داشتنی و به یادموندنیه که به همتون توصیه میکنم تجربش کنید. [CENTER][ATTACH type="full" alt="175541"]175541[/ATTACH] [/CENTER] بعد از پرسونا 4 رفتم سراغ پرسونا 3، البته به کمک شبیه ساز پلی استیشن 2. پرسونا 3 نسخه انقلابی سری پرسوناست؛ توی این نسخه ست که پرسونا از یک جی آر پی جی جنریک تبدیل به چیزی که الان هست میشه و بهش تقویم و سوشیال سیمولاتور اضافه میشه. پرسونا 3 اولین نسخه ست از سری به این شکل، در نتیجه هم از نظر مبارزات و دانجنها و هم از نظر بخش سوشیال سیمولاتور از دو نسخه دیگه ضعیف تره. داستان و شخصیت ها کماکان خوبن ولی به سطح نسخه چهارم نمیرسن. پرسونا 3 یه نسخه هم برای پی اس پی داره که اون رو هم من چک کردم. توی اون نسخه کات سکانس ها ( که البته خیلی هم مهم نیستن ) حذف شدن و به جاش یه چیزی شبه ویژوال ناول اضافه شده. بخش های خارج از دانجنها هم به صورت دو بعدی در اومدن. در عوض این تغییرها، امکان بازی کردن به صورت شخصیت اصلی مونث به بازی اضافه شده که رمانس و سوشیال لینکهای مخصوص به خودشو داره. [CENTER][ATTACH type="full" alt="175542"]175542[/ATTACH] [/CENTER] کاترین بازی جالبه؛ یه بازی داستان محور با موضوع بزرگسالانه و قابلیت انتخاب و تصمیم گیری ( البته تا حدودی ) و چندین پایان مختلفه، که به طرز تعجب آوری، من بخش گیم پلیش رو که در اون باید از یک برج با جا به جا کردن بلاک های مختلف بالا برید و از پازلهای متنوعی تشکیل شده، بیشتر دوست دارم. قبلا از اتمسفر حرف زدم، حالا بزارید این رو هم بگم اتمسفر این بازی فوق العادست؛ واقعا تماشای کارکترها توی بار در روز و دوباره دیدن اونها توی کابوس شب که به گوسفند مسخ شدن و در تلاشن تا از برج بالا برن و از کابوس فرار کنن، تجربه خاص و ویژه ایه. [CENTER][ATTACH type="full" alt="175544"]175544[/ATTACH] [/CENTER] این بازی رو باید توی بخش پلی استیشن 4 بنویسم ولی خب فکر کنم تایید شده که برای پی سی هم میاد. به هر حال خیلی بهم خرده نگیرید. واقعا از این بازی ناامید شدم؛ بخش مبارزات خوبه ولی نه برای یک بازی 20-30 ساعته؛ بعد از چند ساعت اول تکراری میشه و نهایتا برای یک بازی ده ساعته مناسبه. از طراحی مبارزات بدتر، لول دیزاین بازیه، منو یاد لول دیزاین بازی های دوران پلی استیشن 2 میندازه:کریدورهای بی انتها و مبارزات تکراری با دشمنان تکراری. یادمه به فاینال فاتزی 13 خیلی به خاطر کریدورهای بی انتهاش انتقاد میشد ولی خب حداقل توی اون بازی، کریدورها حداقل از نظر ظاهر متنوع بودن، توی این بازی حتی اینم نیست؛ همه از دم شکل همن. اون بخش هایی هم که مثلا برای متنوع کردن گیم پلی اضافه شده که شامل برو فلان اهرم رو بکش تا فلان در باز شه میشه، بیشتر باعث اعصاب خردکن تر شدن بازی شده. بذارید از داستان بازی بگم. اولا داستان بازی یک داستان نهایتا 10 ساعتست که به 20 ساعت کش داده شده. دوما شخصیت های منفی به صورت احمقانه ای رفتار میکنن؛ توی پایان هر صحنه ای که یک شخصیت منفی ظاهر میشه، باید شاهد خنده شیطانی شخصیت مذکور باشیم. از شخصیت های منفی افتضاح که بگذریم، بقیه شخصیتها هم تعریفی ندارن و کاملا کلیشه ایین. پلات هم تعریفی نداره و ناقصه که بر میگرده به این که از بخش کوچیکی از یه داستان، یک بازی مستقل ساختن. در کل من بعید میدونم که پارت های بعدی بازی رو خودم بازی کنم و تجربه این بازی رو هم به کسی توصیه نمیکنم. [CENTER][ATTACH type="full"]175547[/ATTACH] [/CENTER] این بازی رو میگن زمان انتشارش انقدر باگ داشته که غیر بازی بوده. ولی خب حالا مدت زمان زیادی از زمان انتشارش گذشته و تقریبا بدون باگه. علاوه بر باگهاش که حالا رفع شده، بازی مشکلات دیگه ای هم داره؛ اول اینکه پر از مبارزات بیهوده و بی ارزش و به قول معروف ترش فایته، دوم اینکه بخش کینگدام منیجمنت با اینکه یونیکه و من خودم به شخصه از این بخش خوشم میاد درهم برهم و همچنین زمانبره. سوم اینکه بازی خیلی طولانیه، خیلی طولانی تر از اون که باید باشه که اون هم برمیگرده به ترش فایتها و کینگدام منیجمنت. چهارم اینکه ویس اکتینگ و صداگذاری خیلی کمه و تقریبا از این نظر بازی صامته. ولی خب پشت همه این مشکلات یه بازی خیلی خوب نهفته. یک داستان پاپ کورنی دانجنز اند دراگونی که برخلاف یک سی آر پی جی به خصوص، نمیخواد فلسفی یا بزرگسالانه یا ادبی باشه و صرفا میخواد سرگرم کننده باشه. شخصیت های آیکونیک، به یادموندنی و سرگرم کننده. ورلدبیلدینگ قابل قبول. سیستم تصمیم و جزا نسبتا خوب. مبارزات نسبتا متنوع. سی آر پی جی بازها به این بازی میگن جانشین معنوی بالدرز گیت، البته من هم با این ادعا موافقم ولی بعید میدونم توی این انجمن افراد زیادی بالدرز گیت بازی کرده باشن ولی فکر میکنم تعداد قابل توجه ای دراگون ایج اوریجینز رو بازی کرده باشن. اگه بتونید از مشکلاتی که گفتم چشم پوشی کنید، این بازی میتونه تجربه خوبی برای طرفدارهای دراگون ایج باشه. [/QUOTE]
Insert quotes…
Verification
پایتخت ایران
ارسال نوشته
صفحه اصلی
انجمنها
گفتگو درباره بازیها و صنعت بازیهای ویدیویی
امتیازهای سایتها و مجلهها به بازیها
امتياز اعضای بازی سنتر به عناوین پلتفرم PC
Top
نام کاربری یا ایمیل
رمز عبور
نمایش
رمز عبور خود را فراموش کرده اید؟
مرا به خاطر بسپار
ورود
اگر میخواهی عضوی از بازی سنتر باشی
همین حالا ثبت نام کن
or ثبتنام سریع از طریق سرویسهای زیر
Twitter
Google
Microsoft