نقد و بررسی بازی Resident Evil 4

ALBERT W3SKER

THE FATHER OF SURVIVAL HORROR
کاربر سایت
Dec 13, 2016
697
نام
بهزاد
5kxm_39.bmp


طرفداران رزیدنت اویل در سراسر دنیا و ایران خودمان کم نیستند. پس از اینکه کپ کام با نینتندو سر لج افتاد و بازی های انحصاری نینتندو مانند Viewtiful Joe یا Killer 7 را برای پلی استیشن هم طراحی کرد، همه منتظر ورود دوباره رزیدنت اویل به پلی استیشن بودند. شینجی میکامی گفته بود من اگر سرم هم برود اجازه نمی دهم بازی برای پلی استیشن 2 عرضه بشود! اما فعلا ما داریم بازی را با PS2 هایمان بازی می کنیم و سر جناب میکامی هم هنوز سر جایش است! رزیدنت اویل 4 بهترین تجربه شما با پلی استیشن 2 است و دورنمایی از بازی های نسل جدید. به نظر می رسد روند بازی ها به شدت در حال تحول است و بازی های نسل جدید کم کم حال و هوای دیگر پیدا خواهند کرد. اگر متال گیر را شروع کننده این راه بدانیم، رزیدنت تا به این لحظه کامل کننده این حرکت نام خواهد گرفت. متال گیر با روایت داستان بی نظیر سینمایی و روند بازی آزادش تراز جدیدی از درجه آزادی را در بازی ها تعریف کرد. متال گیر چیزی است که نه می توانید نام بازی را به آن بدهید نه نام فیلم. متال گیر یک «چیز» جدید است، یک نوع مدیا که شاید نقطه تقاطع بازی ها و فیلم ها باشد. اما متال گیر در نوع خود ایرادهایی هم داشت که بیشتر به جنبه بازی گونه قضیه بر می گشت؛ روایت داستان بی نظیر است. کپ کام با ساخت رزیدنت اویل 4 نشان داد که هدفی جز رسیدن به همان نقطه ندارد، اما از سمت و سویی دیگر. کسانی که هم متال گیر و هم رزیدنت اویل 4 را بازی کرده باشند شباهت بسیار زیاد این دو بازی به را تایید می کنند. رزیدنت اویل 4 داستان بسیار خوبی دارد، دنیایی که میکامی با معرفی Umbrella و ویروس های کذایی اش آفریده به اضافه شخصیت های بسیار پرداخت شده، دست بازی سازان را برای ساخت ادامه های متعدد با داستان های بهتر باز گذاشته است.
تا وقتی آلبرت وسکر باشد رزیدنت اویل هم هست! داستان به عمق و جزئیات متال گیر نیست. فرق این دو شاهکار با هم در اینست که متال گیر داستان را در قالب دموها به خورد شما می داد اما رزیدنت اویل داستان را در قالب خود بازی روایت می کند و به نوعی دموها و بازی با هم ترکیب شده اند. اگر از بازی کردن متال گیر هدفتان این بود که سریعتر به دمو بعدی برسید و ادامه داستان را ببینید، در رزیدنت اویل به همان اندازه دوست دارید در بازی بچرخید و از روند بازی بی نظیر آن لذت ببرید. همه چیز آماده شده برای یک تجربه سرگرم کننده دلچسب و کامل. روایت داستان به شدت سینمایی شده، حتی در حین بازی، چیزی که MGS در آن مشکل زیاد داشت. حرکت دوربین کاملا بر اساس میزانسن های سینمایی است. دوربین کوچکترین مشکلی ندارد. همیشه و در همه حال بهترین دید را به شما نشان می دهد، به در و دیوار هم گیر نمی کند. وقتی چیزی بالای سرتان مهم باشد بطور نامحسوسی دوربین به پایین حرکت می کند تا بالا را بهتر بتوانید ببنید، تغییر نوع دوربین از سوم شخص به حالت نشانه گیری بطور ناگهانی اتفاق نمی افتد، بلکه سریع و پیوسته است تا با تغییر فاصله کانونی دوربین، حس جهت یابی و عمق خود را از دست ندهید. در میانه دموها بخش هایی هم برای اینکه حوصله تان سر نرود و هیجان دیدن اتفاقات دو چندان شود، به عنوان دکمه زدن در نظر گرفته شده که هر از چند گاهی باید دکمه هایی را با سرعت فشار دهید تا دمو ادامه پیدا کند. خوشبختانه سازنده ها در این زمینه شورش را در نیاورده اند! مطمئن باشید اگر سازنده های فارنهایت می خواستند رزیدنت اویل 4 را بسازند، به جای مبارزه با ده ها گانادو، فرار از دست آنها، تعویض خشاب و ... که همه هیجان انگیز هستند، باید 10 دقیق بی وقفه دکمه های بالا و پایین را می زدید! یا به جای مبارزه نفس گیر با کراوزر یا غول دریاچه و لذت بردن از زیبایی های بصری، باید چهار چشمی به صفحه نگاه می کردید که چه دکمه ای را نمایش خواهد داد؟ درک سینمایی هر دو بازی به شدت بالاست، همچنین نحوه روایت داستان، اما چیزی که رزیدنت اویل را از همه بازی های دیگر متمایز می کند چیزی است به نام گیم پلی! روند بازی همانند داستان پردازی، گرافیک، موسیقی و ... در اوج است! بازی برای کسانی که صرفا می خواهند «بازی» کنند و از آن لذت ببرند کاملا مناسب است. اکشن ها بسیار روان هستند. کاش کنترل قدیمی و کلاسیک بازی کمی تغییر می کرد. یا اگر قابلیت strafe (یک وری راه رفتن) در بازی وجود داشت خیلی بهتر می شد. سلاح ها مانند همه قسمت های رزیدنت خوش دست هستند و از تک تک آنها به موقع می توانید استفاده کنید. گیم پلی و سیستم رندوم و اتفاقی تیر دادن ها آنقدر هوش مند طراحی شده که به شما اجازه نمی دهد مدت زیادی از یک سلاح استفاده کنید و مجبورتان می کند برای این از نظر مهمات کم نیاورید، استراتژی خود را تغییر دهید. همیشه تیر و جان کم دارید! اما در همه حال بازی دارد به شما تیر و جان می دهد. برقرار کردن چنین تعادلی در بازی کار مشکلی است. به خصوص اینکه دشمن ها، تیرها و خیلی چیزهای دیگر اتفاقی هستند و پس از هربار لود کردن تغییر می کنند. جالب اینجاست که بازی آنقدر هوشمند است که وقتی شما بار دوم بازی را بازی می کنید و از ابتدا مثلا مگنوم یا TMP را با خود دارید، در دهکده که دور اول فقط تیر کلت به شما داده می شد، بتواند اینبار تیر TMP یا مگنوم هم به شما بدهد!


ipm9_30.jpg

روند بازی ضعف ندارد. اگر دنبال داستان هم نیستید از بازی کردن رزیدنت لذت می برید. اینکه بازی پس از هر بار تمام شدن تجهیزاتتان را نگه می دارد بسیار عالی است و این حس را به بازی کننده می دهد که زحماتش هدر نرفته. چیزی که در بازی هایی مانند God Of War (که هر بار بازی باید همه چیز را از اول جمع می کردید) واقعا جایش خالی بود. اصولا کپ کام استاد مسلم طراحی بازی هایست که از نظر گیم پلی کامل هستند و چکیده تجربیات آنها رزیدنت اویل 4 است. سیستم بازی همانطور که اشاره شد ایده های بسیاری از متال گیر گرفته. بازی مانند MGS بصورت منطقه منطقه است. هر منطقه با دقت و زیرکی طراحی شده و دشمن ها با هوشمندی تمام در آن قرار داده شده اند. دشمن ها هم که خودتان بهتر از من می دانید با هوش مصنوعی عالی که دارند همیشه باعث می شوند آدرنالین خون به بالاترین درجه ممکن برسد! ترس و وحشت رزیدنت دیگر با شوک های ناگهانی یا مانند سایلنت هیل با فضا سازی ها القا نمی شود. اینکه در همه حال شما می دانید دشمن ها به شدت باهوش هستند و همچنین هیچوقت نمی توانید پیش بینی کنید چه اتفاقی خواهد افتاد شما را می ترساند. موسیقی بی نظیر دینامیک هم به کمک این تزریق حس آمده. مطمئن باشید موسیقی 70 درصد چیزی است که به شما القا می کند چه حسی باید داشته باشید. بودنش باعث ایجاد اضطراب و نبودنش باعث آرامش است! هر کس بازی را بازی کرده تایید می کند که چقدر قطع شدن موسیقی مضطرب کننده بازی و سکوت، آرامش دهنده است! زیرا به شما می گوید فعلا خبری از دشمن نیست، راحت باش. اما همینکه ندای موسیقی دوباره بلند شد، ضربان قلب شما هم سرعتش بیشتر می شود. موسیقی اتاق های Save هم کماکان مانند همه رزیدنت اویل ها از آرامش بخش ترین نواهای دنیاست! مطمئن باشید، اگر سازنده ها در رزیدنت اویل 4 می خواستند مثلا مانند شماره اول، شما را با شوک های ناگهانی هم بترسانند... معلوم نبود بازی چند نفر تلفات داشت؟

li6w_37.jpg

راجع به گرافیک هنری بازی حرف خیلی زیاد است. همه چیز با نهایت جزئیات هستند. شفافیت و روانی تصویر هم که نقص ندارد. هر لوکیشن مانند بازی های از پیش رندر شده (مثل سایبریا) پر است جزئیات و زیبایی های بصری. علی رغم پلی گون های زیاد کاراکترها و این همه بافت های با کیفیت و محیط های وسیع، به هیچوجه Missed Frame نخواهید داشت. در شلوغ ترین صحنه ها هم که انفجار در آن رخ بدهد و میلیون ها ذره در صحنه پخش می شوند، حتی یک فریم هم از دست نمی رود و بازی کماکان روان اجرا می شود! باور کنید این یک معجزه است! بازی های pc که در دو در کردن فریم ها یدطولایی دارند، اما در بازی های دیگر کنسولی هم چنین چیزی ندیده اید. Shadow of Colossus با آن نور پردازی و محیط های عظیمش تقریبا همیشه دچار کندی تصویر می شود. در متال گیر هر دفعه انفجاری رخ می دهد چند فریم را از دست می دهید. حتی بعضی وقتها در Winning Eleven هم وقتی تعداد بازی کن در صحنه زیاد باشد بازی کند می شود، اما در رزیدنت اویل 4 چنین چیزی را نخواهید دید! حتی اگر کاری کنید دوربین از داخل شعله های آتش رد شود. سایه ها نسبتا خوب هستند ولی کاراکترها سایه درست و حسابی ندارند. همچنین به نظر می رسد اثری از افکت های انعکاس نور و ردیابی پرتوها (Ray Tracing) در بازی نباشد. در مرحله قصر که کف مرمر سالن همه چیز را منعکس می کند، هیچ اثری از انعکاس کاراکترها دیده نمی شود. درباره داستان و زیبایی هایش حرفی نمی زنم چون همه به جزئیات وارد هستند. سناریوی ایدا واقعا جالب و طرفداران را یاد سناریوهای A و B موازی رزیدنت اویل 2 می اندازد. اما بد نیست کمی راجع به اشلی صحبت کنیم که در بعضی از قسمت ها دنبال شما می آید. اسکورت و محافظت کردن از یک شخصیت دیگر در بازی ها، معمولا از غیر قابل تحمل ترین بخش های یک بازی هستند. زیرا همیشه شخص دیگر مشکل کمبود هوش مصنوعی دارد و به همین خاطر مراحل اعصاب خرد کن می شوند. مرحله های محافظت از E.E در متال گیر 2، اسکورت کردن EVA در متال گیر 3، محافظت از فرح در شاهزاده فارس 1 و ... . اما هیچ کس تا به حال از اشلی و دست و پا گیر بودن او شکایتی نکرده. چون واقعا مراحل محافظت از اشلی خوب از آب درآمده اند. او همیشه گوش به فرمان شماست. اگر جلوی شما باشد، همینکه سلاح بکشید او خودش را از تیررس گلوله شما دور خواهد کرد! آخرین و شاید بهترین نکته روند بازی رزیدنت اویل 4 غول ها هستند. شک نکنید که بهترین مبارزه رئیس های آخر مرحله را بازی های کپ کام دارند. از شماره های اول Mega Man بگیرید تا Onimusha، Dino Crisis، Viewtiful Joe و به خصوص Devil May Cry. غول های رزیدنت اویل 4 بهترین رئیس هایی هستند که می توانید در یک بازی اکشن ترسناک پیدا کنید. نه آنقدر دست و پا چلفتی اند که زود بتوانید شکستشان دهید، نه آنقدر سخت و نامرد که از قدرت زیادشان در برابر امکانات کم خود شاکی شوید. همه چیز متعادل است. پیش بینی حرکات معمولا بهترین روش است. اما خیلی وقت ها همینکه فکر می کنید دست غول را خوانده اید، یک حرکت جدید برایتان رو می کند! بهترین قابلیت اضافه شده در میانه مبارزه امکان جاخالی دادن به موقع است که با زدن دکمه های روی صفحه می توانید جا خالی دهید.
مبارزه با کراوزر یکی از هیجان انگیز ترین مبارزه های بازی است که به خاطر نوع مبارزه و شخصیت پردازی آن به شدت حال و هوای متال گیری دارد! باز هم حرف راجع به این بازی زیاد است. تجربه بازی کردن رزیدنت اویل را هیچ بازی کننده ای نباید از دست بدهد. شک نکنید! رزیدنت اویل 4 بهترین بازی امسال است که از نظر آزادی روند، روایت داستان، گرافیک و بسیار عوامل دیگر بازی ها را یک قدم بزرگ به جلو برده. مطمئن باشید این تنها مقدمه ایست از دنیایی که بازی ها مشغول وارد شدن به آن هستند. وعده بعدی، متال گیر 4!



نویسنده : سید طه رسولی

تاریخ نقد : 10 اسفند 1384

درج شده در وبسایت بازیکده

 

کاربرانی که این قسمت را مشاهده می‌کنند

Top
رمز عبور خود را فراموش کرده اید؟
or ثبت‌نام سریع از طریق سرویس‌های زیر