First Man
در وهله اول بزرگترین دریافتی که از فیلم توسط بیننده انجام میشه اینه که این داستان و روایت درباره آمریکا و ماه و باعث و بانی این ماموریت نیست، این داستان درباره شخصی بنام نیل ارمسترانگ هست که از قضا قصد سفر به ماه رو داره. انتقاد هایی که به فیلم میشه و اون جامعه همیشه Trigger آمریکا بهش واکنش نشون دادن جایی در این فیلم نداره، اینجا دیگه قرار نیست صحنه پرچم آمریکا که با یه موسیقی حماسی داره پخش میشه رو ببینید، این فیلم شخصی هست و روایتگر داستان فردی هست که با کوچکترین ادم هایی که از لحاظ فکری ارتباط برقرار میکنه از بین میرن، داستان مردی هست که غم دختری که از دست داده تا آخرین لحظه و عجیبترین جا دنبالش میکنه ( زیباترین صحنه فیلم). موسیقی فیلم بی نظیره و قطعه Quarantine از جاستین هرویتز یه شاهکاره. فیلمبرداری فیلم هم یه کار سطح بالا و مثال زدنیه و قشنگ میشه اون فضای تنگ و رعب آور سفینه ها رو درک کرد. لحظه اتفاقات Apollo 1 واقعا بیننده احساس بدی بهش دست میده و یه لحظه تنش میلرزه و برای چند صدم ثانیه خودش میزاره جای مسافرای این ماموریت.
نقش جنت خیلی بحث برانگیزه ولی من واقعا دوست داشتم هدفش رو در فیلم، کاملا به ادم حس اطرافیان یه همچین فضانورد هایی رو القا میکنه اما خب بازی رایان گاسلینگ دیگه زیادی داره تکراری میشه و اون شخصیتی که رایان گاسلینگ داره از نیل ارمسترانگ نشون میده بیشتر در راستای فیلم هست تا واقعیت چون برای من قابل درک نیست مردی که موقع پا گذاشتن رو ماه اون جمله زیبا رو با اشتیاق میگه یه ادم بی روح و Meh... و نهیلیست باشه! اما بهرحال نقشش با داستان و روند فیلم قابل تطبیقه.
در کل فیلم رو دوست داشتم خیلی خیلی بیشتر از La La Land اما هنوزم Whiplash بهترین فیلمی هست که از دیمین چزل دیدم.
8/10
پ.ن: قرن 21 هستیم و هنوز هستند کسایی که با پیژامه نشستن پای کامپیوتر و با دیدن پنج تا کلیپ تئوری توطئه از یوتیوب و چهارتا meme و ... میگن این قضایا دروغه. البته از دنیایی که یه درصد هرچند کمی هنوز باور دارن زمین صافه و برای خودشون گروه تشکیل میدن و میان سعی میکنن اثباتش کنن انتظار بیشتری نمیره واقعا.