سریال Stranger Things [اسپویل تا آخرین اپیزود آزاد می باشد]

parham_safa

Rossonero
مدیر انجمن
Sep 24, 2005
8,309
نام
پرهام
استارتر تاپیک @Origami 2008
مدت زیادی بود که به دنبال یک سریال خوب و درست و حسابی برای تماشا میگشتم ، اون هم درست زمانی که سریال هایی سر زبان ها افتاده بودند که هیچکدام منو راضی نمی کردند. از Outcast بگیر که از همون قسمت اول مشخص بود با یک سریال دم دستی ، با ایده های تکراری و بد ساخته شده طرفم و یا سریال Animal kingdom که مطلقا مسئله ای برای طرح نداشت و حتی تنه میزد به سریالها و فیلمهای کاملا تینجری و مبتذل.در چنین شرایطی بود که Neflix طبق عادت خودش ، یک فصل کامل از سریالی تحت عنوان Stranger things را منتشر کرد. من معمولا به نمراتی که فیلم ها و سریال ها از سایت هایی مثل IMDB یا Metacritic میگرند ، توجه چندانی نمیکنم اما این سریال بر خلاف چیزی که پوستر آن نشان میداد ، نمرات خوبی رو دریافت کرده بود.

stranger-things-poster.jpg


چیزی که در نگاه اول پوستر سریال نشان میدهد ، این است که احتمالا من با یک سریال کودکانه ، قهرمان محور و همونطور که از نام سریال پیداست ، احتمالا علمی – تخیلی طرفم. چیزی که خود سریال هم آن را پنهان نمیکند. در روزهای اول انتشار ، به شدت فریب پوستر کودکانه آن را خوردم و سراغش نرفتم اما از فرط همان بی سریالی ، چاره ای نبود جز اینکه بد نیست این نوع از سریال احتمالا کودکانه ، که نمرات بالای آن شاید بی دلیل نیست ، ارزش تماشا را داشته باشد.

سریال پیش رو ، ساخته برادران Duffer هست ، کارگردانانی که هرچه سعی کردم از آنها چیزی در اینترنت پیدا کنم ، موفق نشدم جز اینکه کارگردانهای به شدت جوانی هستند و گویا این سریال اولین محصول جدی آنهاست. کنجکاوی ام برای تماشای سریال چند برابر شد.
"خطر اسپویل"
یادداشت پیش رو ، بر اساس این فرض است که مخاطب حداقل فصل اول را کامل دیده باشد ، چرا که خطر اسپویل در متن وجود دارد!

قصه و سناریو :

قصه ای که با آن مواجه هستیم ، در کلیت از کلیشه ی قدیمی و تکراری ارث می برد. شهر کوچکی که آدمهای خنگ و منگول کم ندارد و نا خواسته درگیر اتفاقات تخیلی و عملی ، و حتی تا میزان کمی هم ترسناک میشود. شخصیت های محوری سریال ، طبق چیزی که خودش ادعا میکند سه پسر بچه هستند که اساسا از بقیه اهالی شهر مهم تر هستند و باهوش تر ، و شخصیت "الون" .او نیز دختر بچه ایست ، که احتمالا محصول یک سری آزمایش های عجیب و غریب بخش سری دولت است و احتمالا گندی که این بخش زده ، باعث ارتباط گیری این دختربچه با دنیای بیرون ، و از همه مهم تر سه پسر بچه قصه میشود. چیزی که تقریبا نمونه اش را در فیلمهایی مثل E.T دیده ایم. ولی تا چه حد این قضیه درست است و اساسا در سریال به آن پرداخته میشود ؟ نمیدانیم. با جلو رفتن قصه خیلی از خطوط داستانی مبهم میماند . چه آزمایش هایی روی دختر بچه انجام شده ؟ آیا این دختر کشف این سازمان مخوف است ؟ یا محصول آزمایش ها ؟ آیا این تنها نمونه آزمایش است ؟ صحنه آخری که ماموران این سازمان ، رئیس پلیس هاپر را سوار ماشین میکنند ، به کجا ختم میشود ؟ چرا هاپر مجددا یک ماه بعد آزاد است ؟ برای چه کسی در جنگل شیرینی و خوراکی میبرد ؟ و خیلی از ماجراهای دیگه که سریال با طرح آن در طول قصه ، متاسفانه یا انتهای آن را رها و یا به شکل کاملا سطحی وصله و پینه میکند. سریال با گمشدن "ویل" و چند اتفاق جانبی که همه قرار است در اواسط قصه به هم ربط پیدا کنند ، شروع میشود . چند تعداد مینی پلات ، که قرار است در خدمت قصه باشند ولی مطلقا رها میشوند یا بد بسته میشوند ، بدون ذره ای پرداخت. مثل رابطه ی "نانسی" ک نه با "استیو" و نه با "جاناتان" ساخته نمیشود و فقط در سکانس آخر به شکل کاملا هندی به آغوش "استیو" برمیگردد.رابطه ی بین مایک و الون به بدترین شکل ممکن تمام یا بهتر است بگویم نیمه تمام رها میشود در صورتی که من مخاطب به دنبال تداوم رابطه عاطفی و کودکانه این دو بودم. موجود عجیب و غریبی که مشخص نمیشود چرا و چطور راه به این شهر باز کرده و چرا انقد سریال بی تفاوت از ان میگذرد. سریال با اتفاقهایی که به نظرم هم از نظر تعداد و هم از کیفیت خوب هستند ، خوب شروع میشود ولی وقتی تعدادشان زیاد میشود ، از دست میروند ، گویا کارگردان از پس جمع کردن این همه نخ هایی که سرشان تا انتهای سریال باز مانده ، بر نمی اید.


شخصیت ها :

شخصیت های سریال ، از جمله نکات قوت هر اثر سینمایی به شمار می آید ، به خصوص اینکه سریال به دنبال برقراری یک رابطه انسانی/عاطفی بین شخصیت ها باش ، چیزی که ما در E.T به عنوان نمونه خوبش سراغ داریم..مثلا رابطه بین مایک و الون و یا رابطه هاپر با گذشته و حال خودش.اما سریال تا چه در این میزان موفق بوده ؟ خیلی کم.

نکته خوب سریال این است که تعداد شخصیت های کاریکاتور گونه بسیار کمتری به نسبت سایر سریال ها و یا فیلم های امروزی دارد. "مایک" ، "الون" ، "هاپر" ، "نانسی" ، "جانتان" و با کمی ارفاق ، مادر ویل یعنی "جویس" که بدترین بازیگر کل سریال است. بقیه آدمها تو سریال با وجود تلاش سریال مطلقا در نمی آیند و اکثرا تیپ هستند و نه شخصیت.

سریال خیلی اصرار دارد تا با نشان دادن میزانسن های سه نفره از مایک و دوستانش ، ما را قانع کند که دو دوست مایک آدمهای بسیار باحال و به اصطلاح Cool هستند. مثل سکانس هایی که حرف های عجیب و غریب علمی میزنند ، لحن کودکانه دوست مایک که دندان های شیری اش افتاده ، اصطلاحات خفن گانگستری پسر بچه سیاه پوست ،یا زمانی که با هم دعوا میکنند و بعد هم به شکل کاملا هندی باهم آشتی میکنند.هم دعواهای این سه تا و هم آشتی هایشان بی مورد است.چون کارگردان نمیتواند با آنها کاری کند ، به پرداخت و ساخت شخصیت ها کمکی نمیکند.این نوع از میزاسن های سه نفره که در طول سریال کم نیست و عمدتا هم محور مایک است و دو نفر دیگر کاری نمیکنند.سریال به جای پرداختن و در آوردن حلقه دوستی این سه نفر و از همه مهمتر ویل که حالا گم شده است ، تاکید بر رفتارهای کمیک و بچگانه دارد. کمتر جایی است که این بچه ها به ویل فکر کنند و یا بر وفاداری نسبت به هم تاکید کند.ما نه شخصیت ها رو باور میکنیم و نه حلقه دوستی شان. در ظاهر کاملا فریبنده ولی پوچ.


st7.jpg
من خیلی خفنم ! من رو باور کنید !!


رابطه بین مایک و الون تنها نقطه ای است که ما امیدواریم سریال قوی عمل کند. متاسفانه اینجا هم سریال ناتوان است. ما نمیفهمیم چرا مایک باید به الون اجازه دهد این همه مدت پنهانی در کنارش زندگی کند ، با وجود تمام خرابکاری ها و حتی بی نتیجه ماندن تلاششان برای یافتن ویل ، همچنان به الون اعتماد میکند. بعد از پیدا شدن جسد ویل ، مایک از دست الون عصبانی است ، سپس در سکانسی بی مقدمه با او رابطه اش خوب میشود و از سر گرفته میشود.دوستی ؟ رفاقت ؟ صداقت ؟ فقط در دیالوگ ها است و نه در قصه . سریال ما را با دیالوگ هایش گول میزند که باور کنیم مایک عاشق الون میشود ولی این در سریال چگونه ساخته میشود ؟ چه نسبت عاطفی بین مایک و الون در طول سریال ساخته میشود ؟ تقریبا هیچی . بوسه آخر هم که اصلا کمدی است ! انقدر دم دستی آخه ؟

یک سکانس خوب بین مایک و الون در سریال وجود دارد ، زمانی که مایک دارد خانه اش را به الون نشان میدهد و آن بازی کودکانه شان با صندلی راحتی . خیلی خوب در خدمت شخصیت هاست و رابطه بین این دو در میآد. مطلقا برای ما مهم نیست که الون با صندلی چه حسی دارد، چیزی که مهم است نسبت کودکانه و عاطفی است که با این به ظاهر صندلی بازی ولی در باطن عمیق بین این دو نفر ساخته میشود.از این نوع سکانس ها چقدر در سریال وجود دارد ؟ خیلی ناچیز.

St3.jpg
چهره ای که در اینجا از الون میبینیم ، عاطفه ، رفاقت با طعم کودکانه و زندگی ، همه
از طریق تصویر منتقل میشود


دیالوگهای الون در سریال بسیار کم است ولی چهره بازیگر و شکار عالی دوربین از تمامی حالات چهره اش ، یک شخصیت را میسازد.معصومیتی که از تصویر و چهره بر می اید ، نه دیالوگ. از جمله چیزهایی که من در فیلمهای این روزها خیلی خیلی کم میبینم ، تبدیل تصویر به شخصیت.میتونم بگم سریال در اینجا تقریبا عالی عمل کرده.

st4.jpg


هاپر ، رئیس پلیس تقریبا بی اعصاب و تا حدی هم دلسوز. تمامی میزانسن هایی که هاپر در آن ها حضور دارد ، عمدتا محور هاپر است و نه بقیه ، خنگول بودن پلیس های شهر به اندازه کافی به این موضوع کمک میکند . هاپر شروع خوبی دارد ، به خصوص که در بعضی نماها ، تصویر تبدیل به شخصیت میشود ولی رفته رفته گنگ و گیج میشود که به نظرم ایراد از بازیگر نیست بلکه از فیلمنامه است. چرا هاپر باید برای پسر جویس دل بسوزاند و دست به هرکاری ، حتی احمقانه بزند که پیدایش کند ؟ این حفره کلیدی داستان باعث میشود که شخصیت هاپر در قصه گیج باشد و لق. در اپیزود آخر ، سریال تازه یادش می آید که این حفره را باید پر کند. چند فلش بک از گذشته هاپر نشان داده میشود و ما تازه درمیابیم که بله ، حس سمپاتیک هاپر نسبت به بچه های گمشده قصه به خصوص ویل ، ریشه در گذشته اش دارد. این را مقایسه کنید با فلش بک هایی که از رابطه جاناتان و ویل نشان داده میشود ، که به نظرم اونجا بهتر ساخته و پرداخته میشود.این نوع پرداخت ها در اوایل و اوسط سریال برای هاپر وجود ندارد.رابطه هاپر با گذشته خودش و نسبت آن با زمان حال ، چیزی که سریال باید مدام با آن کار میکرد.خوشبختانه بازی بازیگر تقریبا این نقصیه ها را از دید یک مخاطب نه چندان باهوش پنهان میکند.

نانسی تنها شخصیت قابل فهم و درک سریال است ، کسی که خودش است . اکت و تصمیماتش از موضع فعال است و نه برخلاف سایر شخصیت ها ، به سفارش کارگردان.هنگامی که پای دوستش باربرا به میان می آید ، قید تفریح و گشتن با استیو را میزند ، حتی حاضر میشود با جانتان همراه شود . رابطه ی دوستانه ی نانسی و جاناتان ، اگر همان فقط دوستی میماند ، قطعا بهتر و جلوتر از عشق هندی او به استیو میبود ولی متاسفانه سریال برای جذابیت خودش ، سعی در ایجاد یک مثلث عشقی بر می آید که اصلا هم ساخته نمیشود ! ندامت استیو در آخر سریال هم که اصلا روی هواست !

مادر ویل ، با بازی ویونا ریدر ، جز بدترین بازی های بازیگر است.به شدت در طول سریال ادا درمیآورد.انقدر این نوع ادا ها ، مثل لرزش دستان ، سیگار کشیدن ، چشم های از حدقه بیرون زده انقدر اغراق آمیز است که تبدیل میشود به آدمی که گویا حسابش از قصه و فضای سریال جداست.گویی که ما شخصیت را در یک دنیای اگزوتیک داریم دنبال میکنیم. این نوع از بازی های اغراق آمیز ، شخصیت را از کمر میزند و تبدیل میشود به یک آدم عجیب. این آدم به شدت در سکانس های فیلم ، ریتم را میشکند ، از آرام به پرخاشگری ، از عصبیت به دلسوزی که هیچکدامش در نمی آید . حتی در عادی ترین لحظات هم همچنان دیوانه است. حتی قبل از گم شدن ویل. منشا این دیوانگی کجاست ؟ چه بر سر این زن آمده ؟ گذشته اش مبهم است.برای خودش یک پا حامد بهداد است!

سریال فقط داد و بیداد ها و اداهای مصنوعی جویس را به ما نشان میدهد ، خاک در چشممان میپاشد تا بدترین بازی ویونا ریدر به چشم نیاید.

St1.jpg
اصولا این آدم در کل سریال دیوانه است ، حتی وقتی که دارد عادی صحبت میکند ، بازی اغراق آمیز ، بدترین بازی ممکن ویونا ریدر


سریال برای ساخت هر یک از شخصیت ها گویا از یک متد منحصر به فرد استفاده کرده است. الون از تصویر ، آن هم با چهره و بازی خیلی خوب بازیگر تبدیل به شخصیت میشود.نانسی از طریق قصه و موضع اش در آن و ن چیزهای دیگر. مایک و دوستانش از طریق دیالوگ های سطحی و بد که ساخته نمیشوند و بسیاری دیگر. تنها هاپر است که کمی از همه متدها بهره میبرد هرچند تو طول سریال افت میکند و نقص هایش مشخص میشود.

st6.jpg
این خانوم کوچولوی ریزه میزه با وجود حضور کمش ، قطعا از ویونا ریدر بهتر است


فضاسازی ، موسیقی و نماهای خوب

قطعا سریال بخش زیادی از توجه و نمرات بالای خود را مدیون فضای دهه هشتادی است که با دکوپاژ درست ، طراحی صحنه و لباس و ارجاعات بسیاری که در دیالوگها وجود دارد ، ساخته میشود. و البته موسیقی خوب.موسیقی متن و همچنین آهنگهای رادیویی دهه هشتادی به نظرم نقش ادویه را به خوبی برای القای فضا و اتمسفر مورد نظر ، بازی میکنند. هرچند بسیاری سکانس ها وجود دارد که موسیقی متن بر تصویر غالب است ، اساسا از تصویر جلوتر میرود که به نظرم نوع افراطی آن به سریال ضربه میزند. همانطور که قبلا هم گفتم سریال در تبدیل تصویر به شخصیت ، در بعضی جاها عالی عمل میکند تا جایی که اصلا باورم نمیشد ، این کار دو برادر جوان باشد البته از این بابت هم مطمئن نیستیم که این نوع نماهای خوب سریال ، از کارگردانی میآید یا هنر فیلمبردار. به هر حال میتوان امتیاز مثبتی برای کارگردانهای جوان سریال منظور کرد.

St2.jpg
از جمله نماهای خوب سریال


st5.jpg
به نظرم بهترین نمای کل سریال است. هاپر تنها ، درگیر و مشوش.تصویری که به خوبی در خدمت درآوردن شخصیت است.عالی!

سریال حتما خیلی بهتر از اینها میتوانست ساخته شود ، ولی همچنان معتقدم ، کارگردانان سریال ، با وجود سن کم به شدت با استعداد هستند ، به خصوص در فرم تصویر که این روزها جایش در سینما خیلی خالی است.​
نمره نهایی :
2/5




 
آخرین ویرایش:

.SamueL.

کاربر سایت
Dec 9, 2012
1,481
به عنوان فن سریال باید بگم کلا یه جوری خودت باهاش حال نکردی بعد همه ی نکات خوبه سریال رو گفتی بده(همه با بازی ویونا ریدر عشق کردن اونوقت همینطوری برچسب اغراق آمیر میزنی ) ، همه چی ـه سریال خوبه و به نظرم لیاقت ـش نمره کامل ـه.
البته نظرت محترم ـه اما خب منم نظرم محترم ـه ; ) دی
 
  • Like
Reactions: arsenalmom

arsenalmom

کاربر سایت
Nov 14, 2009
1,347
نام
محمدرضا
ممنون از نقدتون و نظرتون کاملا محترم هست.
در خصوص بازی ویونا ریدر کاملا باهاتون مخالف هستم به نظرم فوق العاده بازی کرد حتی من به این فکر میکنم تو مراسم Emmy award جزو نامزدهای بهترین بازیگر باشه و حتی شانس برنده شدنش هم میدم.
در مورد کل انتقاد هایی که از سریال کردید من با هیچ کدومش موافق نیستم به نظرم سریال در همه زمینه هاخوب بود (نه عالی)، از سناریو فیلم بگیر تا بازی بازیگرها در هرصورت من به توصیه دوستم این سریال رو دیدم بعد که از سریال خوشم اومد و تو نت جست و جو کردم دیدم نظرات اکثرا مثبت هست. به عنوان مثال:
Stranger Things (TV Series 2016– ) - IMDb
Stranger Things
اینم نقد سایت cnet
Cancel your weekend plans and go watch 'Stranger Things'

اگر خودم بخوام به سریال امتیاز بدم 10/10 میدم (یه مقدار احساسی):D
اگر منطقی بخوام نمره بدم 8/10 میدم

سوپرایز من در این سریال شخصیت الون و بازیش بود که به شدت به دلم نشست :x

kw1_212121212.jpg
 
آخرین ویرایش:

majidred2011

< RED PHANTOM >
کاربر سایت
Jul 16, 2011
11,338
نام
Majid
در کل نظر خاصی نداشتم ولی این تیکه رو که دیدم گفتم یک نکته ای رو بگم:
اصولا این آدم در کل سریال دیوانه است ، حتی وقتی که دارد عادی صحبت میکند ، بازی اغراق آمیز ، بدترین بازی ممکن ویونا ریدر
در این مورد بصورت خیلی شدید باهات مخالفم :D
ویل از قسمت اول به بعد گم میشه، و مادر ویل از موقعی که میفهمه دیوانه میشه، این یک چیزه خیلی خیلی عادیه واسه هر مادری که نمیتونه دوری بچشو تحمل کنه، حالا قضیه بچش به کنار وقتی کل چیزایی که داره جلوی چشماش میبینه رو برا هر کسی تعریف میکنه و همه بهش میگن داری دیوونه میشی واقعا به مرز جنون میرسه و بنظرم کوچکترین اغراقی اینجا انجام نشده و بنظرم این بهترین کیفیتیه که یک بازیگر میتونه از شخصیتی که در اختیارش قرار داده شده به نمایش بگذاره.
تو طول سریال با بازی هیچ کسی اندازه جویس لذت نبردم و بنظرم میتونه جز نامزدای امی سال بعد هم باشه. :)
 

Clegane

کاربر سایت
Jul 17, 2016
59
به عنوان فن سریال باید بگم کلا یه جوری خودت باهاش حال نکردی بعد همه ی نکات خوبه سریال رو گفتی بده(همه با بازی ویونا ریدر عشق کردن اونوقت همینطوری برچسب اغراق آمیر میزنی ) ، همه چی ـه سریال خوبه و به نظرم لیاقت ـش نمره کامل ـه.
البته نظرت محترم ـه اما خب منم نظرم محترم ـه ; ) دی
حالا کلا سریال یه فصلش پخش شده ، فن دیگه چه صیغه ایه ؟ :D
من از سریال بدم نیومد واقعا . سریال ، واقعا سریال بدی نیست نسبت سریال هایی که الان دارن پخش میشن و چرت و پرتی بیش نیستن ، حتما از اون جلوتره ولی تا رسیدن به شاهکار خیلی فاصله داره.
 

Clegane

کاربر سایت
Jul 17, 2016
59
بازی ویونا ریدر میتونست بهتر باشه ولی بیشتر اداست تا بازی.من همچنان سر حرفم هستم ، ریدر اینجا بدترین بازیش رو کرده ، شاید بشه گفت بدترین بازی ازش گرفته شده.
اینکه من فقط دستمو بلزونم ، سیگار دستم بگیرم ، مدام چشامو گرد کنم ، گریه کنم که نشد بازی.اینا بیشتر به درد سینمای ایران میخوره ، که به جای رفتن به درون شخصیت ، روی رفتاری بیرونی کار میکنن.
سریال باید چند فلش بک از جویس نشون میداد ، که چه بلایی سرش اومده که به این روز افتاده ، مدام باید از طریق روابط با باقی شخصیت ها کار میکرد ، که نکرد.فقط یکی دو جا فلش بک به رابطه اش با ویل میزنه که یه مقداری کمک میکنه حس مادرانه اش دربیاد.
اینو بذار در جلوی الون ، الونی که حرف خیلی نمیزنه ، ادا هم در نمیاره ، بچه بازی هم در نمیاره ولی با چندتا نگاه حسش رو منتقل میکنه اون هم به خاطر نماهای درست و شکار خوب چهره که قبل گفتم.حتما بازیگر الون از ریدر بهتره.
 

.:Zangetsu:.

کاربر سایت
Jun 3, 2011
537
نام
Hamzeh
عرضم به خدمت شما که، اندازه‌های متری رو با خط‌کش سانتیمتری نمی‌سنجند. مخاطب محصول -بعد از مشاهده- مشخص هست، سنین 12. پس تعجبی نیست اگر محاسبه‌ها پرخطا و سوالات، بی‌جواب هستند.

موضوع اصلی اما که توجه برانگیز است اینه که، نقطه‌ی مقابلی که با تیتر بهش اشاره کردید، در کجای متنتون قرار داره؟
 

ps4 only

کاربر سایت
Jun 7, 2015
993
نام
علی جون
2 از 5 کم نیس؟
خدایی کجاش ایراد داشت؟/
دقت کردین یکی بخواد خودشو مطرح کنه ایراد باید بگیره بگه ها من فلانم سخت گیرم
مثه مجلاتی که به بازیا نمره کم میدن @-)
 

Clegane

کاربر سایت
Jul 17, 2016
59
عرضم به خدمت شما که، اندازه‌های متری رو با خط‌کش سانتیمتری نمی‌سنجند. مخاطب محصول -بعد از مشاهده- مشخص هست، سنین 12. پس تعجبی نیست اگر محاسبه‌ها پرخطا و سوالات، بی‌جواب هستند.

موضوع اصلی اما که توجه برانگیز است اینه که، نقطه‌ی مقابلی که با تیتر بهش اشاره کردید، در کجای متنتون قرار داره؟
  • با قسمت اولت موافق نیستم ، این میزان اندازه برای شما اگه سانتی متری هست ، برای من همون متریه یا حتی کیلومتری! نقد و حتی "بررسی" به معنای دقیقش یعنی همین.که همه چی رو ببینه و ایراداشو نشون بده ، حالا بعضی ها خوب میبینند و بعضی نمیتوانند.تو متن من به خیلی چیزهای دیگه اشاره نکردم چون زیاد میشد ، مثلا اینکه جایگاه خانواده تو این سریال به شدت کمرنگ و ناچیزه.
  • نمیدونم اگر درست متوجه شده باشم ، این یکجور بازی با اسم و تیتر هست.همه جای متن من داره میگه خیلی چیزها تو سریال درنیومده و ساخته نشده ، واضح تر ، اسم سریال که معرف فضای اون هم هست.
 

Clegane

کاربر سایت
Jul 17, 2016
59
2 از 5 کم نیس؟
خدایی کجاش ایراد داشت؟/
دقت کردین یکی بخواد خودشو مطرح کنه ایراد باید بگیره بگه ها من فلانم سخت گیرم
مثه مجلاتی که به بازیا نمره کم میدن @-)
شما مگه متن من رو نخوندی ؟ اگه خوندی چرا دیگه این سوال برات مطرحه که : خدایی کجاش ایراد داشت؟
در عوض میتونی بگی چرا جاهایی که من گفتم ایراد داره ، به نظر تو نداره.
در باب نمره هم من اصلا به نمره ای که بقیه میدن توجه زیادی ندارم ولی قبل از دیدن یا بازی کردن ، حتما یه سر میزنم به سایت ها که جو دستم بیاد و فقط همین.
 

ps4 only

کاربر سایت
Jun 7, 2015
993
نام
علی جون
شما مگه متن من رو نخوندی ؟ اگه خوندی چرا دیگه این سوال برات مطرحه که : خدایی کجاش ایراد داشت؟
در عوض میتونی بگی چرا جاهایی که من گفتم ایراد داره ، به نظر تو نداره.
در باب نمره هم من اصلا به نمره ای که بقیه میدن توجه زیادی ندارم ولی قبل از دیدن یا بازی کردن ، حتما یه سر میزنم به سایت ها که جو دستم بیاد و فقط همین.
باش=D>
 

.:Zangetsu:.

کاربر سایت
Jun 3, 2011
537
نام
Hamzeh
  • با قسمت اولت موافق نیستم ، این میزان اندازه برای شما اگه سانتی متری هست ، برای من همون متریه یا حتی کیلومتری! نقد و حتی "بررسی" به معنای دقیقش یعنی همین.که همه چی رو ببینه و ایراداشو نشون بده ، حالا بعضی ها خوب میبینند و بعضی نمیتوانند.تو متن من به خیلی چیزهای دیگه اشاره نکردم چون زیاد میشد ، مثلا اینکه جایگاه خانواده تو این سریال به شدت کمرنگ و ناچیزه.
  • نمیدونم اگر درست متوجه شده باشم ، این یکجور بازی با اسم و تیتر هست.همه جای متن من داره میگه خیلی چیزها تو سریال درنیومده و ساخته نشده ، واضح تر ، اسم سریال که معرف فضای اون هم هست.
قسمت ابتدایی مبنی بر این بود که نفس محصول، بر مبنای جزئیات و معادلات متری ساخته شده. به این معنا که اگر محصول رو یک عکس درنظر بگیریم، شما تا جایی میتونی زوم کنی و عکس کماکان حاوی تصویر باشه که میزان پیکسل‌هاش اجازه بدن، بیش از اون بخواید برید جلو، جز تک‌پیکسلِ بی‌معنا، چیز دیگری یافت نمیشه. و این، همون کاری هست که شما انجام دادید. لذا مسائلی که مطرح کردید، جز بدیهیات، چیزی نبودند. محصول در همون حد هست، یک سریال سرگرم کننده مختص برنامه کودک. کودکان هم تنها امری که دنبال می‌کنند «چی شد» هست، و نه «چگونه شد».
* متر و سانیمتر بمثابه‌ی مقیاس‌سازی برای درک امر هستن. و نه اندازه‌ی واقعی کار.

در رابطه با قسمت دوم امر اما، تیتر شما به منِ مخاطب این مسئله رو الغا میکنه که بله، چیزهای عجیب‌تری وجود دارند که ساخته نمی‌شوند. سوال این هست، این چیزها کجا هستند؟
به‌عبارت دیگه، انتظار بر نشان دادن چیزهای عجیب‌تری از چیزهای عجیب‌تر بود. که ظاهرا مقصودتون صرفا اشاره به مشکلات محصول و عجیب‌تر خواندن نفس محصول بوده، و نه کنتراست سازی -با ساختن و نشان دادن نقطه‌ی درست در مقابل نقطه‌ی حاضر که سوخته هست-.
 

Clegane

کاربر سایت
Jul 17, 2016
59
چیزهای عجیب‌تری وجود دارند که ساخته نمی‌شوند. سوال این هست، این چیزها کجا هستند؟
چیزهای عجیب تری که قرار است که ساخته و پرداخته شوند ولی درنمی آیند. این فکر کنم نتیجه بهتری باشه.
در رابطه با نکته اولی که گفتی ، منظورتو متوجه شدم ولی من اصرار بر ایرادگیری نداشتم و ندارم، اتفاقا از دید یک مخاطب عادی و همچنین مسائل هسته ای سریال (و نه جزییات اون) رو بررسی کردم.سریال خودش هست که آدرس میده و سعی داره یه سری مضامین و مفاهیم ، به تعبیر سینمایی تر ، محتوایی که مد نظرش هست رو ارائه بده و من هم کاملا روی همون کار کردم ، نه بیشتر و نه کمتر. اتفاقا خیلی هم کلی بود ، به هیج وجه جزیی و ذره بینی که گفتی نبود.
حالا اگه علاقه داشتی از هرجای متن به عنوان در وارد بحث شو ، شاید مصداف بهتر بتونه گفت و گو مون رو ببره جلو.
 

.:Zangetsu:.

کاربر سایت
Jun 3, 2011
537
نام
Hamzeh
چیزهای عجیب تری که قرار است که ساخته و پرداخته شوند ولی درنمی آیند. این فکر کنم نتیجه بهتری باشه.
وقتی درنیامده، حتما نبوده.
و اگر می‌گوییم همچین قراری بوده، استناد به چه امری هست؟
و اگر می‌گوییم ادعای فلان شخص حقیقی یا حقوقی و یا دست‌اندرکار، تا زمانی که نفس محصول -با اجزای ساخته شده‌ و نه خیالیِ خود- قادر به دفاع از خود نباشه، فاقد هرگونه ارزش و استناد هست.
در رابطه با نکته اولی که گفتی ، منظورتو متوجه شدم ولی من اصرار بر ایرادگیری نداشتم و ندارم، اتفاقا از دید یک مخاطب عادی و همچنین مسائل هسته ای سریال (و نه جزییات اون) رو بررسی کردم.سریال خودش هست که آدرس میده و سعی داره یه سری مضامین و مفاهیم ، به تعبیر سینمایی تر ، محتوایی که مد نظرش هست رو ارائه بده و من هم کاملا روی همون کار کردم ، نه بیشتر و نه کمتر. اتفاقا خیلی هم کلی بود ، به هیج وجه جزیی و ذره بینی که گفتی نبود.
حالا اگه علاقه داشتی از هرجای متن به عنوان در وارد بحث شو ، شاید مصداف بهتر بتونه گفت و گو مون رو ببره جلو.
حقیقت این که، بنده سریال رو در هیچ حد و اندازه‌ای نمی‌بینم که حال بخوام وارد جزئیات نداشتش بشم. تنها موردی که به چشمم اومد این بود که با وجود کلیشه‌ای بودن داستان، فارق از بهانه کردن مقابه با شوروی و کمونیسم، به چه دلیلی دهه‌ی هشتاد میلادی رو برای محصول انتخاب کردن وقتی بیننده به جز یک موسیقی متن -هرچند تکراری و محدود-، لباس و محیط، هیچ چیزِ دیگه‌ای از اون دهه نمیبینه؟
بدترین قسمت این امر رو هم در سکانس‌هایی به‌تکرار میبینیم که خانواده‌ی مایک سر میز غذا نشستن، جایی که نه تربیتی وجود داره و نه پدری که در مقابل مسائل گوناگون پیش‌اومده، موضع مشخصی بگیره یا اصلا موضع بگیره. فرق پدر با گونیِ سیب‌زمینی در هیچ چیز نیست.

و اما ارجاع بازخوردهایی که ارائه دادی به قسمت‌هایی که توی صحبت‌هات مشخص کردم، روی چه حسابی هست؟
خودش کجاها مشخصا آدرس داده؟ محتوایی که مدنظرش هست یعنی چی؟ مدنظرش؟ نیت‌خوانی می‌کنی؟
 

کاربرانی که این قسمت را مشاهده می‌کنند

Top
رمز عبور خود را فراموش کرده اید؟
or ثبت‌نام سریع از طریق سرویس‌های زیر